Sual?

Fikrim şu hikayeye,

Bir yazar var, sağlam bir yazar. Harika yazıyor. Tashihe gerek duymayacak kadar temiz, net, hatasız yazıyor. Adamın bu huyu biliniyor insanlar bundan çok saygı duyuyorlar ona. Kitaplarını editörler bile kontol etmeye lüzum görmüyorlar. Adam bir seferde doğru yapma felsefesinin vücut bulmuş hali gibi...

Sonra bir gün bir şey oluyor. Adamın olgunluğunun zirvesinin geldiği zamanlar. Artık yazar çok daha iyisini yapacağını, yapmakta olduğunu söylüyor insanlara. Merakla bekliyor tüm oykuyucuları. Çünkü herkesin kafasındaki o mükemmeli o son noktayı görmek üzereler. Zeka dolu bir olay akışı, hayata dair karanlık kalmış fikirleri ortaya çıkarıcak bir hikaye görmek üzereler. 

O kitabı çıkarıyor sonunda adam. Büyük bir baskı yapıyor. birkaç onbinlerce kitap basılıyor. Artık kitaplar dağıtılacakken, bizim yazar bu kitaplardan birinin bir sayfasını açıyor. Kitabın en son sayfasında, en vurucu yerinde o son kelime eksik. Adam tek bir kelimeyi yazmayı unutup ve mükemmelliği kaçırıyor. 
Bunu farkedince de tüm basılan kitaplarının son sayfasına kalemini çıkarıp bu tek unutulmuş kelimeyi yazıyor.. 

Ve öyle dağıtılıyor kitapları... Kitabı alan, mükemmel ile tanışmak üzere olan okuyucu ise son sayfaya kadar nefessiz geliyor ve adamın el yazısı ile o son kelimeyi görüyor.

-----
o son kelime ne olsa ki?
----