Vapurlar falan...

Search This Blog

Charlie Hebdo

on January 08, 2015

Get link
Facebook
X
Pinterest
Email
Other Apps

Charlie Hebdo

Get link
Facebook
X
Pinterest
Email
Other Apps

Comments

Yawn-sigh

-... - Neyi bilebilir insan? Neyi bildiğini, nereden bilebilir? Sadece iyimser insanların intihar edeceğini, nereden biliyorum? Bir yok oluşa sürüklenirken, oksijen maskelerinin eşit imkanlarla dağıtılmasının çok önemli olduğunu, nereden biliyorum? Kimsenin kimseyi anlamadığını, herkesin herkese bulanıp çamurlaştığını nereden biliyorum? Eksik ve bozuk, kırık ve dökük tüm yanlarımın kimliğim olduğunu, nasıl biliyorum? Kirli olmayan bir güç ilişkisininin olamayacağını, her ilişkinin kendi içine çökeceğini, nereden biliyorum? Amaçsız, çıkışsız. Bir şey yapmazsan öleceksin . Şimdi bunu, kendi kendine, sesini her seferinde daha da yükselterek söylemeye devam et. - ... - Şimdi nasılsın? - Yaşıyorum ve sinir bilimine ilgi duyuyorum. - Descartes da sinir bilimine merak salmıştı hatta bir bezelye tanesi büyüklüğündeki salgı bezi epifiz'in insan ruhunu barındırdığını düşünüyordu. Tabii, ruh dediğin bir bezelyenin içine girecek kadar küçük olmamalı diye karşı çıkanlar olmuş üzerine. Maneviya

Şeffaflık, anlatının temeli olan diyalektik gerilimi yok eder.

Bir dozerin şöför koltuğunda ruhumun üzerinden geçiyorum. Düzlüyorum her tarafı, belki buraya bir yol yapacağım belki de düzenli bir şehir planlamasıyla köy, kasaba, il ve büyük şehir olmasını sağlayacağım. Henüz bilmiyorum ama düzlüyorum önüme ne gelirse. Bu ay psikiyatriye gittim ömrümde ilk defa. Ömrüm de, az ömür değil hani. Sanki karakola gidip tüm işlediğim suçlardan ötürü yaşadığım vicdan azabına dayanamamış da, teslim olmuş gibi gittim. Efendiler, toplarınızı, tüfeklerinizi ve ilaçlarınızı istiyorum. İlaç endüstrisine bayıldığımdan, onun çözümlerini en evla olan olarak gördüğümden değil. Yine de kimya, kimyadır. Değişimi görmek için düzene ait temel bir parametreyi ters çevirmek gerekir. O özel hastanenin, o pek de özel gözükmeyen küçük doktor odasında iki koltuk. Koltuklardan biri doktora yakın. Makam önü gibi, masanın yancısı bir koltuk. Fazla samimi, şu bizim ilaçları yenileyelim hocam, hemen gideceğim koltuğu. Bir diğeri odanın uzak köşesinde, doktora yan dönük, profil vere

Foco Loco

Diyecek fazla bir şey yok. Her şeyin modası geçiyor. Şu an bu yazdığım blogger denen nane sanmıyorum ki 2 yıl sonra var olmaya devam etsin. Eskisi kadar sıkı sıkıya bağlanamıyoruz diye düşünüyorum. Bağlanmak işimize gelmiyor, emek istiyor, sıkıcılık yaratıyor, sürekli değişmek, sürekli yeni ürünü takip etmek daha mutlu ediyor bizi. Yakın zaman içinde hayatta var olmanın motivasyonunu konuştuk yakın bir arkadaşım ve ecnebi kız arkadaşıyla. Kendilerin temel olarak sundukları şey, gezmek oldu. Gezmek, dünyayı doyasıya her toprak parçasını bitirinceye kadar gezmek... Peki ya gezmek bir yerden sonra mutlu etmiyorsa insanı. Yeni kültürler tanımak bahsedildiği kadar kapılar aralamıyorsa beynimizin içinde. Şahsen ben buna inanıyorum. Seyahat etmek harika bir şey doğru, bambaşka yerler görüp mutlu oluyor insan burayı da görebildim dediği için. Ama usulca fark ediyorsun ki, artık eskisi kadar heyecanlanmıyorsun yeni yerlerden. Utanıyorsun bunu dillendirmekten, çünkü aşağı yukarı herkesin hay

Powered by Blogger

erincdurlanik.com

Charlie Hebdo

Comments

Post a Comment