Mr. Cohen ikinci bisin ardından şapkasını çıkarıp selam verdiğinde gözlerim doldu. Hani sevdiğiniz bir aile dostunuz vardır ya, böyle akrabanız falan değil de, müthiş mütevazi, müthiş hatırşinaz falan. O adam büyüğünüzdür hani size hayat dersleri verir ama hoca gibi değil. Siz ondan hayat dersleri almaya çalışırsınız daha doğrusu. Sinirim bozuldu işte o yüzden sonlara doğru, hayatın boyunca hiç tanımadığın, iki satır konuşmadığın, iki kadeh parlatmadığın bir adamın bu duyguyu yaşatması. Bir de kötücül bir şekilde şunu düşünüyordum, bu adam bu şarkıdan gidecek ve yakın zaman sonra ölecek. Hiç ölecek gibi durmuyor oysa.
Şiir yazan, şarkı söyleyen bir adam en nihayetinde. Sıkıntı da orada ya, gerçekten şiir yazıp, gerçekten şarkı söyleyen pek kimse kalmadı...
Saygılarımla,
E.D
ben de oradaydım ve nefesim kesildi heyecandan. ne zarif bir adam, ne güzel şarkılar yazıyor ve sahneden çıkarken ne güzel zıplıyor diye düşündüm konserden sonra:)
ReplyDeleteevet :) mütevazi bir sahne şovu. Bir de gerçekten duruş çok önemli bir şey. Duruşu olan adam.
ReplyDelete