East

I am back! Back in Black!

Hayat zor amk. Kolaymış gibi geliyor ilk başta yaşarım lan ne olacak gibi diyorsun ama değil. Uğraşman gereken bir sürü dert oluyor her zaman. Dertlerin en boktanı da duygu denen olay. Hayatımın her bölümünde duygusallığın abartılmış, gerçekliği çarptırmak için, insanı doğru yoldan ayırmak için oluşmuş bir engebe olarak gördüm. Hayır duyguları kesip atalım, çarkları yağlayalım makine gibi robot gibi takılalım demiyorum. Sadece duyguları iyi anlamak ve yönetebilmek önemli. Öfkeyi, hüznü, sevgiyi, aşkı falan. Yani öfkene hakim olamayıp sinir olduğunu birini öldürünce hapse atıyorlar ya seni. Aynı hesap. Duyguları yönetebilmek mühim. Kontrol edebilmek ve yaşadığın içsel dönüşümün anlamını kavramak lazım. Ben bunu hep dedim ama hiçbir zaman yeterince iyi yönetemedim. Yani bu duygu denen müesseseyi ya despot rejimlerde olduğu gibi baskı altına almayı denedim, olmadı isyan çıktı ya da saldım çayıra mevlam kayıra dedim elime yüzüme bulaştırdım bir sürü şeyi.
Kolay gibi geliyor ama zor bir sürü şey. Hayatta kalmak aslında bazen baya baya zor. Bi de ölümlü falan bir canlısın her gün yok olma ihtimalin var. Kafana bir petunya saksısı düşmesi falan hep olası. Ya da şanssızsan misal saçma bir ülkede varoşlarda dünyaya geldiysen 5 kuruş kazanabilmek için hayatını tehlikeye atıyor olabilirsin.
Bazılarına kolay gibi evet, belki sana da kolaydır. Kimilerinin zor bulmasını anlayamıyor olabilirsin.
Tüm dünyaya olan hissiyatımı bazen skalanın kötücül kısımlarında geziyor. Arada olmaz mı öyle bir gün otobüse binersin ve teker teker insanların yüzüne bakıp, hepsinden tiksinirsin. Kötülük görürsün her birinin gözünün içinde. Bazense herkes şahanedir.

Falan..