Madalyon

Parktaki salıncakların birine oturmuştu, bir yetişkin olmasından ötürü salıncağın oturağına sığamamış kıçının iki lobunu plastik kolçaklara dayamıştı. Geceydi hiç çocuk yoktu ortada, sokak ışıklarının bazıları bozulmuştu, etrafta tekinsiz loşumsu bir aydınlık vardı. Yerdeki siyah poşetten birasını çıkardı, çevirip açtı, kapağını yere bıraktı. yere düşen kapağa uzun uzun baktı tırtıklı kısmı üste gelmişti. Çocuk parkında olduğunu hatırladı ve onu yerden almak istedi. Diğer taraftan salıncaktaki pozisyonu kritikti bozmak istemiyordu. Ayağa kalktı, kapağı alıp avcunun içinde sıkmaya, kapağı deforme etmeye çalştı. Kapak sağlamdı, biraz yamulur gibi olması dışında bana mısın demedi. Elinde kapağın izi çıktı.
Siyah poşeti olduğu yerde bırakıp bir elinde bira şişesi, diğerinde bira kapağı parkın giriş kapısına doğru yürüdü. Burası daha aydınlıktı, girişte orantısal olarak hatalı olan bir heykel vardı. Yerden bir el çıkmış ve avuç kısmı yukarı bakacak şekilde koldan 90 derece açıyla durmaktaydı. Bu ele bir güvercin konmuştu. Ama o kadar orantısızdı ki, bir süre baktıktan sonra insan rahatsız oluyordu.
Kapıya doğru yöneldi, parktan ayrılıp yola çıktı. Kimse yoktu, yoldan araba bile geçmiyordu. Oysa her zaman geçerdi araba. İnsanlar olmasa da arabalar hep olurdu. Elindeki bira kapağını asfaltın üzerine koydu, bu sefer kapağın marka kısmı üstte kalacak şekilde. Ve bekledi.
Bir arabanın geçip kapağı dümdüz etmesini bekledi. Sonra şüpheye düştü, aklına izlediği filmler geldi, orada kapakları çocuklar raylara koyar, trenin geçişini beklerlerdi.
Bu saatte tren bulamazdı ama bir çöp kamyonu işini görürdü.
Kaldırıma oturdu, kapağın ezilmesini bekledi, bozuk para gibi dümdüz olmasını bekledi.
Biranın dibine geliyordu artık, durdu ve bir küfür patlattı kendine. Kendine patlattığı küfür onu keyiflendirdi. Şöyle okkalı bir küfür daha düşündü ağza oturan cinsten.
Birası bittince kalktı evine yürüdü. Yatağına girip bacaklarını karnına doğru çekti, gözlerini kapayıp arabaları düşündü. Çok tuhaflardı.