Kosmos

Yazmak bir mahcubiyet meselesidir.
Düşünmekse bir insanın kendine uyguladığı sistematik bir intihar biçimdir.

En bayıldığım özellik hayatımızın hiçbir kısmında öleceğimize inanmıyor oluşumuz. Yani bir ahmaklık durumundan ötürü değil bu, böyle bir kabiliyetimizin olmamasından ötürü. Varlığın olmaması durumunu anlamamızın mümkün olmamasından ileri gelen bir hadise. Oysa insan anladıkça biraz daha yaklaştığını zannediyor bir şeylere. Tecrübe, bir takım başka erdemlerle beraber aynı tavanının içinde kısık ateşle pişince bir adım daha yaklaşıyoruz. Neye? Anlamına. Neyin? Her şeyin. Şimdi eller havaya, clap your hands.

İnsan evladının anlaması gereken en önemli husus kanserli bir hücre ile aynı özelliklere sahip olmasıdır. Ben değil bir dostum söyledi bunu. O da akademik referansları kuvvetli ve feyzli abilerden duymuş. Sonra daha çok bira içip, aklımıza takılan bazı şeylere küfrettik. Hızla yayılan kanserli bir hücreden farkımız olmadığı doğru. Zekamızın ve yaratıcı gücümüzün getirdiği başka da bir şey yok. Örnekler üzerinden gitmeye gerek yok, hepinizin benden daha çoğunu biliyorsunuz. Tüm kültürleri, tüm rejimleri, tüm savaşları, tüm aşkları, tüm ağdalı sözleri bu ölmeyeceğimize olan katıksız inancımıza borçluyuz. Varız. Kanser benzetmesi de o yüzden çok yerinde, içinde bulunduğu sisteme zarar vererek büyüyen ve tek amacı daha da büyümek olan bir varoluş biçimi. Oysa pek çok kanser hücresi, zarar verdiği sistemin sonunu görmeden ölür ve bayrağı diğerlerine bırakır.
Ve büyük tespitim geliyor. Oooo.
Asla kabul edemediğimiz mesele günün birinde yok olmamız değil, insan denen varoluşun sonsuza(!) kadar bir döngü içinde devam edecek olmasıdır. (dır... dır...)
Ölümü anlamaya beynimizin yetmemesi kadar sonsuzluğa da yetmiyor olması da, ne iyi...

Yazmak bir mahcubiyet meselesidir. Konuştuklarından daha çok arkasında durman gerekir. Arkasında durduğun her fikir günün birinde seni mahcup eder. Er ya da geç...

Mahcup ne güzel kelime.

--Feneryolu--This Will Destroy You--